Passion for fashion.

Een vraag die ik heel vaak krijg, is hoe mijn ‘passion for fashion’ ontstaan is. Een hele logische vraag, maar niet zo een gemakkelijke om te beantwoorden. Niet omdat ik dat niet wil delen, maar vooral omdat ik hier geen eenduidig antwoord op heb.

Langs een kant is het misschien een beetje erfelijk bepaald. In hoeverre zoiets wetenschappelijk gezien echt erfelijk bepaald kan zijn, weet ik niet, maar ik bedoel hier vooral mee, dat zowel mijn moeder als grootmoeder hier ook heel erg mee bezig zijn en waren. Mijn oma kon bijvoorbeeld super goed naaien. Ze hield ervan de stad in te gaan, de vitrines van verschillende boetieks te gaan bekijken, daarna te passeren aan de stoffenwinkel en zichzelf en haar dochters gelijkaardige ensembles te maken.

Ook mijn mama is er altijd mee bezig om mooie kleren te dragen, verschillende winkels af te gaan, webshops te bezoeken enzovoort. Nu vooral voor zichzelf, maar als mijn zus en ik nog klein waren, was ze vooral bezig om ons te stylen. Bij een jurkje hoorden steevast bijpassende sokjes en een haarband. Die haarband stond dan welgeteld 2 minuten op ons hoofd, maar mama gaf niet op. De outfit moest af zijn, tot in de details.

Die ‘tot in de details’ is er dus letterlijk met de paplepel ingelepeld. Daar kwam nog eens bij dat, zoals jullie allemaal al weten, ik niet het kind met het beste figuurtje was. Al van kleins af aan was gewicht een issue. Ik was nog kind, maar was te zwaar en paste dus ook niet standaard in kleding die geschikt was voor mijn leeftijd. Leuke outfits vinden was altijd een zoektocht. Soms succesvol, soms minder, maar het lukte mijn mama altijd om de leukste dingen te vinden.

Eens puber besliste ik zelf wat ik droeg. Ik was altijd erg modegevoelig en deed mee met de laatste trends. En ik overdreef ook een tikkeltje. Broeke met brede pijpen waren in de mode, ik had er zeker enkele. En niet zomaar bredere pijpen, ik droeg het merk met de allerbreedste pijpen. Een beetje extreem en gedurfd, maar altijd gecombineerd met klassiek.

Als puber, en ook als jongvolwassene, was ik nog altijd heel wat zwaarder dan de gemiddelde Belg. Die leuke en modieuse kleren vinden was dus een uitdaging, maar wel eentje die ik graag aanging. Ik schuimde heel het land, en bij uitbreiding ook het ehle worldwideweb af op zoek naar leuke stukken. Al zeg ik het zelf, ik vond dat ik op basis van beperkt studentenbudget en beperkte keuze wegens geen standaard maten, toch steeds leuke dingen vond en droeg. Ik kreeg vaak complimenten, ook van wildvreemden en dat gaf me energie. Dat was ook het moment dat ik begon te bloggen en mijn outfits voor het eerst online toonde.

Nadat ik was afgevallen, kon ik voor het eerst ook shoppen waar ik wou. Het was, en is, veel gemakkelijker om leuke stukken te vinden als je gewoon in de reguliere collectie kan shoppen. Langs de andere kant zijn er ook heel wat geweldige plussize initiatieven, merken en winkels bijgekomen. Waar ik oprecht blij om ben. Ik pas in beide, hetzij in de grootste maat van de reguliere collecties of in de kleinste maat van plussize merken. Nu combineer ik ze. Het beste van twee werelden dus.

De combinatie van invloeden van mijn moeder en grootmoeder en het niet altijd gemakkelijk gehad te hebben om hip en hedendaags voor de dag te komen en dit als een uitdaging te zien, zijn denk ik de voornaamste elementen waarom ik zo gepassioneerd ben door mode.

Ik ben elke dag op zoek naar het koopje van de eeuw of het stuk van mijn dromen. Ik sta er mee op en ga er mee slapen. Ik bedenk een hele dag lang combinaties met de kleren die ik heb, of welke stukken ik nog mis om geweldige combinaties te maken. Die passie is er echt. Geloof me vrij.